ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားနယ္ေျမ

ဘေလာ့ဆိုတာနဲ့ ဘေလာ့ဂါတိုင္း၊ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူတိုင္း၊ ဘေလာ့ေတြကို ပံုမွန္ဖတ္ေနတဲ့သူတိုင္း ပံုမွန္ထက္ေတာ့ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြျမန္သြားၾကမယ္ထင္တယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ရွိတဲ့သူတိုင္း ဘေလာ့သံၾကားတာနဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္ေတြရႈပ္ေနပါေစ နည္းနည္းေတာ့နားစြင့္လိုက္ၾကမွာပါ။ ဘေလာ့ေရးမိၿပီဆိုထဲက သြားလဲ ဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္ဆိုတာကို ဘေလာ့ဂါတိုင္းျဖစ္ဘူးပါတယ္ အနည္းနဲ့အမ်ားပဲကြာမယ္။ ေန့စဥ္ၾကံဳေတြ ့ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လက္ေတြ ့ဘ၀ထဲကေန ဘေလာ့ထဲကိုေရာက္သြားလိုက္ၿပီဆိုရင္ ဘ၀အေမာေတြအနည္းငယ္ေတာ့ ေလွ်ာ့သြားတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိကို ဘေလာ့ေတြက ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ရဲ့စိတ္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ေတြဘယ္လိုစျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးၾကပါတယ္။ ဘေလာ့၊ဘေလာ့ဂါ၊ဘေလာ့ဂင္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒီမွာဖတ္ၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါအက္သစ္မ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒီမွာဖတ္လို့ရပါတယ္။ ဒါေတြကကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္၊ လက္လွမ္းမီသေလာက္ပါ (ဘေလာ့ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေရးသားသူမ်ားရွိပါေသးသည္)။ ကဲ ဒါေတြခဏထားဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကိုပီေကက ကြ်န္ေတာ့္ႏွင့္ဘေလာ့ဆိုၿပီး ေရးဖို့ တက္ပါတယ္။ ဒီလိုအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို တက္တဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘေလာ့ေတြကို စတင္ထိေတြ ့ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။

၂၀၀၆ ေအာက္တိုဘာေလာက္ကစၿပီး ဘေလာ့ေတြကိုစသိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အျမဲတမ္းသြားသြား ဒုကၡေပးေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီး ကိုခြန္ေမာင္ဆီေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး မႏိုင္းႏိုင္းစေနရဲ့ ဘေလာ့ကိုစေတြ ့ပါတယ္။ မႏိုင္းႏိုင္းရဲ့ အသက္သာႀကီး၏ သို့ေသာ္ကြ်န္မမရင့္က်က္ေသးပါ ... ... ... ဆိုေသာစကားစုေလးကို ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်သြားသည္( အရင္က ဘန္နာမွာတင္ထားပါတယ္၊ ခုေတာ့ ေအာက္ဆံုးမွာပါ) အဲဒါနဲ့ပဲ ရွိသမွ်စာေတြအကုန္လံုးကို ဖတ္မိသြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တဆင့္တဆင့္နဲ့ ကိုေမာင္လွ၊ကိုညီလင္းဆက္၊ကိုခ်မ္းျမစိုးတို့ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကိုခ်မ္းျမစိုးနဲ့ ကိုမင္းေက်ာ္တို့ဆီကိုေတာ့ ခဏ ခဏေရာက္ပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာေတြကို သြားသြားေလ့လာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘေလာ့ေတြကို အျမဲတမ္းလိုလိုေတာ့ မဖတ္ေသးပါဘူး။ ဘေလာ့အေရအတြက္နည္းတာရယ္၊ အျမဲတမ္းအသစ္တင္တဲ့ ဘေလာ့လဲနည္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဖိုရမ္ေတြ ေခတ္စားေနတာဆိုေတာ့ ဖိုရမ္ေတြဆီပဲ ေရာက္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖိုရမ္ေတြမွာ လူေတြမ်ားျပီး ေတာ့ပစ္ေတြကလဲ စိတ္၀င္စားဖို့ေကာင္းပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြပဲ မ်ားလာပါတယ္။

၂၀၀၇ ထဲေရာက္လာေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြမ်ားလာပါတယ္။ ႏွစ္စပိုင္းေတာ့ ကိုကလိုေစးထူးနဲ့ မလင္းလက္ၾကယ္စင္တို့ဆီေလာက္ပဲ ဖတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လင္ခ့္ေတြကေနတဆင့္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ပဲဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအထိေတာ့ ဘေလာ့ေရးဖို့စိတ္မပါေသးပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကိုပဲ လုပ္ေနမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုခြန္ေမာင္က ဘေလာ့စေရးပါတယ္။ အစ္ကိုႀကီးဘေလာ့ကို ေန့တိုင္း၀င္ဖတ္ျဖစ္တာကေန ဘေလာ့ေတြကိုစိတ္၀င္စားမႈမ်ားလာပါတယ္။ အခ်ိဳ ့ဘေလာ့ေတြမွာတိုက္ၾက၊ ခိုက္ၾက၊ ေ၀ဖန္ၾကနဲ့ ဘေလာ့ေရးသူေရာ၊ ဖတ္သူပါမ်ားလာပါတယ္။ ေနာက္ဆီဗံုးယဥ္ေက်းမႈေလးေတြကေန ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း စၾက ေနာက္ၾကနဲ့ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘေလာ့ဂါေတြကို ခ်စ္တတ္လာတယ္။ ဆီဗံုးေတြကေန ကြန့္မန့္ေတြကေန ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္းစိတ္၀မ္းကြဲေအာင္လုပ္တဲ့ မသမာသူေတြကိုျမင္ေတာ့ ၀င္ၿပီးစိတ္တိုတတ္လာတယ္။ တေန့တေန့ ေျပာတဲ့စကားလံုးေတြရဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဘေလာ့ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတိုးလာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ဘေလာ့ေရးခ်င္လာေပမယ့္ အခ်ိန္ကမေပးႏိူင္ေသးေတာ့ သူမ်ားဘေလာ့ေတြကိုပဲ လုိက္ဖတ္ၿပီး စိတ္ေျဖရတယ္။

ေႏြရာသီေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အခ်ိန္ေတြပိုလာၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာ့စေရးပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုခြန္ေမာင္ဆီပဲေျပးျပီးလိုအပ္တာေတြ ေမးျမန္းနဲ့ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုရုပ္လံုးေပၚလာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဆရာႀကီးေတြဆီေျပးၿပီး လိုအပ္တာေလးေတြ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ သင္ယူေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို့ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားနယ္ေျမေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ပိတ္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ေန့အိပ္ ညေပ်ာ္ လုပ္လို့ကေကာင္း၊ ဘေလာ့ေတြလိုက္ဖတ္ ကိုယ္သိသေလာက္ တတ္သေလာက္ စာေတြ၊ကဗ်ာေတြေရးနဲ့ ဘေလာ့ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစီးေမ်ာေနခဲ့တာေပါ့။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ၊ ရယ္စရာ ေမာစရာေတြနဲ့ သုတေရာ ရသပါစံုလင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ႏွလံုးသားနယ္ေျမေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို စည္းစည္းရုံးရံုးနဲ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ မသမာသူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ လုပ္ေနၾကတာေတာင္ ဘေလာ့စီမီနာေတြလုပ္ၿပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြရဲ့ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ေလာကႀကီးဟာ ေနာက္ေတာ့ ... ... ...

ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ ဘေလာ့ေလာကဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ဆိတ္သုဥ္းသြားတယ္။ ေဒါသေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြ၊ နာက်ည္းခံျပင္းတာေတြအစားထိုး၀င္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဘေလာ့ေတြမွာ အေၾကာင္းအရာတခုကလြဲလို့ ဘာဆိုဘာမွမရွိတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဘေလာ့ဂါအေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘေလာ့မေရးႏိူင္ၾကေတာ့ဘူး။ ေရးႏိူင္ေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကလည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲတဲ့စိတ္ေတြနဲ့ မေရးျဖစ္ၾကဘူး။ အေျခအေနနည္းနည္းျငိမ္သက္သလိုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘေလာ့ဂါေဒါ့ကြန္းကို အဘန္းခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အခ်ဳိ ့ဘေလာ့ဂါေတြလည္း လံုး၀ေပ်ာက္တဲ့သူကေပ်ာက္၊ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္တဲ့သူေတြကျဖစ္၊ ဟုိေျပာင္း ဒီေရ့ႊၾကနဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဒုကၡေရာက္သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို ခ်စ္ေပမယ့္လည္း အေျခအေနေတြေၾကာင့္ အေ၀းကေနပဲ လြမ္းေနရတဲ့ဘေလာ့ဂါေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိသြားပါတယ္။

အခုေတာ့ တတ္ကြ်မ္းနားလည္တဲ့ဘေလာ့ဂါေတြေၾကာင့္ ဘေလာ့ေတြကို ျပန္ေရးလို့ရေနၿပီဆိုေပမယ္ စိတ္ရွိတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ့ကိုခ်စ္တဲ့ဘေလာ့ဂါမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုေတြအခက္အခဲရွိရွိရေအာင္ေရးေနျကတာပါ။ ဘေလာ့ေရးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္၊ေငြကုန္၊လူပင္ပန္းနဲ့ ဘာမွမရေသာ္လည္း ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာႏူတ္ဆက္သံေလးေတြ၊ တစ္ဦးနဲ့ တစ္ဦးအားေပးကူညီမႈေလးေတြ၊ မွ်ေ၀ခံစားေပးျခင္းေတြေၾကာင့္သာ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ ဘေလာ့ေလာကၾကီးကို ဖက္တြယ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ ဘေလာ့ေရးသူအေရအတြက္ဟာ လိုက္ဖတ္လို့မရႏိူင္ေအာင္ကို မ်ားျပားလာပါတယ္။ေရးသားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြလည္း စံုလင္သထက္ကို စံုလင္လာပါၿပီ။ ကိုယ္ႏိူင္သေလာက္ ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးတဲ့ ဘေလာ့ေတြမ်ားလာသလို့ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုအတြက္ ေရးလာတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္လာပါၿပီ။ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္ရွိေအာင္ ကိုယ္စြမ္း၊ဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ အားသြန္ခြန္စုိက္ေရးေနၾကတဲ့သူေတြမ်ားသလို ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုလူေတြလည္း မ်ားလာပါျပီ။ ငါထင္တာအမွန္၊ ငါလုပ္တာအမွန္ဆိုၿပီး စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈေတြ မရွိေတာ့ပဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြပါ ပါလာတဲ့အခါၾကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ့ ဘေလာ့ေလာကႀကီးဟာ ညစ္ႏြမ္းလာသလိုပါ။ မွ်မွ်တတေတြးေခၚတတ္သူေတြက ဒါကေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ႏိူင္တယ္၊ ဒါကေတာ့ ဒီလိုဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို့ အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး ေဆြးေႏြးေပးသေလာက္ မ်က္ကန္းမ်ားကလည္း လုပ္ခ်င္တာေတြ စြတ္ရြတ္လုပ္ေနတုန္းပါပဲ။ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အရင္းခံၿပီး ေစတနာေရွ့ထားလို့ အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ေရးသားတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ဒီလိုဘေလာ့ဂါေကာင္းေတြရဲ့စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ့ သူတို့ရဲ့ စာတစ္ေႀကာင္းတိုင္းဟာ ရင္ဘတ္ထဲကိုေရာက္ေရာက္သြားၿပီး အားအင္ေတြတိုးတိုးလာၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္လာပါတယ္။

အဲဒီလို တျခားတဖက္မွာလည္း ဘယ္သူအတြက္မွလည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဘာမွလည္း အရည္မရ အဖတ္မရ ကေခ်ာ္ကခြ်တ္စာေတြကို ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ေရးသူမ်ားကို ေတြ ့လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တို့ရဲ့ ႏွလံုးသားနယ္ေျမဟာ ျဖဴစင္မႈေတြမရွိေတာ့သလို ခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ အခုမွဘေလာ့ေလာကထဲကို စတင္၀င္ေရာက္လာတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ေသခ်ာနားမလည္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိသေလာက္ တတ္သေလာက္နဲ့ ေရးသားလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုမွဖတ္လို့ အဆင္မေျပေတာ့သလို ရွိေနၿပီးသား စိတ္ဓါတ္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးလို့ ရေပမယ့္ လက္လွမ္းမမွီတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေဒါသစိတ္ေတြနဲ့ ေရးသားလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခ်စ္တတ္သူေတြကုိ အဆိပ္ခတ္သလို ျဖစ္လာပါတယ္။

ဘေလာ့ေတြရဲ့ ဆီဗံုးေတြမွာလည္း အေၾကာင္းမဲ့လိုက္လံတိုက္ခိုက္တာေတြ မ်ားလာပါတယ္။ အခ်ိဳ့ အခ်ိဳ ့ေသာ ဘေလာ့မ်ားရဲ့ဆီဗံုးေတြမွာဆိုရင္ တစ္ဖက္နဲ့ တစ္ဖက္ တိုက္ခိုက္ၾက ဆဲဆိုၾကနဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ့ ၾကားထဲကအက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပေပးတဲ့ လူေတြရွိေပမယ့္ ႏြားမ်ားကေတာ့ ဆဲဆိုတာကို အရသာတစ္ခုအေနနဲ့ ခံုခံုမင္မင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတုန္းပါ။

အင္တာနက္ကိုသံုးတဲ့သူေတြအမ်ားစုဟာ လူငယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ေရးသူ ဘေလာ့ဖတ္သူအမ်ားစုဟာလည္း လူငယ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုလူငယ္ေတြ အမ်ားစုရွိေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ အားလံုးအတြက္အက်ိဳးရွိေစမယ့္၊ လူငယ္ေတြ အျမင္ရွင္းၿပီး စည္းလံုးမႈေတြသာ ေဖာ္ေဆာင္ႏိူင္မယ့္၊ အေျခအေနတစ္ခုကို အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းႏိူင္ေစမယ့္၊ နည္းလမ္း အၾကံဥာဏ္ေတြကိုသာ ေရးသားေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္၊ ေရးသားေဆြးေႏြးေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္သူ့ ဘယ္သူကုိမွ အက်ိဳးမရွိေစႏိူင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေရးသား အခ်င္းခ်င္း ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ေနၾကမယ့္အစား ကိုယ္ႏိူင္သေလာက္ အလုပ္ေတြကို တက္ညီလက္ညီနဲ့ စည္းစည္းလံုးလံုးလုပ္ေဆာင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ့ခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ရပ္၀န္းဟာ သာယာျပီး အားလံုးကလိုခ်င္ေတာင္းတေနတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုအတြက္ တစ္တပ္တစ္အားျဖစ္လာမွာပါ။ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ႏွလံုးသားနယ္ေျမေလးကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာတဲ့စိတ္ေလးတစ္ခုနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အျမင္ေလးကို ေရးျပတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ရဲ့ ႏွလံုးသားနယ္ေျမေလး ျငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္ဗ်ာ.။ အားလံုးပဲ အဆင္ေျပပါေစ။

တက္တာေတြ မျပီးေသးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လညး္ တက္ဦးမယ္။ ကိုစိုးထက္နဲ့ ကိုေစးထူးႀကီးေရ ဘေလာ့အေပၚအျမင္ေလးကိုေရးေပးပါလားဗ်ာ။ အားရင္ေပါ့။